برنده جایزه IACP سال 2021 برای نویسندگی ادبی یا تاریخی در حوزه غذا نامزد جایزه پلوتارک ۲۰۲۱ شد
چگونه یک نویسندهی برجسته از نسل گمشده، به مشهورترین کشاورز آمریکا تبدیل شد و الهامبخش جنبش غذای ارگانیک گردید.
لوئیس برومفیلد راننده آمبولانس جنگ جهانی اول، مهاجری از پاریس و رماننویس برنده جایزه پولیتزر بود که در دهه ۱۹۲۰ به اندازه همینگوی یا فیتزجرالد مشهور بود. اما او از موفقیت ادبی خود برای تأمین مالی یک رویای کشاورزی وحشی در زادگاهش اوهایو استفاده کرد. ایدههایی که او در مزرعه آزمایشی آرمانشهری خود، مالابار، کاشت، الهامبخش نسل اول کشاورزان ارگانیک آمریکا بود و سالها قبل از کتاببهار خاموش ریچل کارسون، اصول محیطزیستگرایی را رواج داد .
برومفیلد، پسری لاغر و کشاورز از غرب میانه که لباسهایی شبیه بوهمیهای ساحل چپ میپوشید، به خاطر مهماننوازی فراوان و ذوق و سلیقهاش در پاریس ادبی برجسته بود. او باغی باشکوه در خارج از شهر ساخت که در آن از اشراف، ستارههای سینما، پرورشدهندگان گل و نویسندگان از هر قشری پذیرایی میکرد. گرترود استاین از غذای او لذت میبرد، ادیت وارتون گلهای رز او را تحسین میکرد، ارنست همینگوی از تحسین منتقدانش به وجد میآمد. میلیونها نفر از رمانهای او که به نمایشهای برادوی و فیلمهای پرفروش هالیوود تبدیل شده بودند، لذت میبردند، با این حال بزرگترین اشتیاق برومفیلد خاک بود.
در سال ۱۹۳۸، برومفیلد به اوهایو بازگشت تا ۶۰۰ هکتار زمین به شدت فرسوده را به یک مزرعه تعاونی پررونق تبدیل کند، مزرعهای که به مکانی مقدس برای پیشگامان کشاورزی و پناهگاهی روستایی برای افراد مشهوری مانند هامفری بوگارت و لورن باکال (که در سال ۱۹۴۵ در آنجا ازدواج کردند) تبدیل شد.
این زندگینامه جامع، نمادی گمشده از فرهنگ آمریکایی را آشکار میکند، شخصیتی جذاب، خندهدار و غیرقابل طبقهبندی که - علاوه بر نویسندگی و شخم زدن - در سیاست جهانی و جامعه سطح بالا نیز فعالیت داشت. در تمام این مدت، او برای کشاورزیای مبارزه کرد که خاک را غنی و از سیاره زمین محافظت کند. در حالی که نام برومفیلد در گمنامی فرو رفته است، ماموریت او امروز حیاتیتر از همیشه به نظر میرسد.
